Sana alam ng lahat,
Kung paano minsan magalit nang tunay.
Para walang nananahimik at ngumingiti pa rin,
Sa kabila ng masamang loob na tinataglay.
Sana alam ng lahat,
Kung paano minsan sabihin ang mga bagay na nais nilang sabihin.
Para katakutan naman sila,
Bigyan ng paggalang,
At pantay na pagtingin.
Kapag nakakasalamuha mo,
Ang iba't ibang uri ng tao,
Base sa katayuan at yaman na mayroon,
Kahit sabihin mong magkakaibigan kayo,
Lalabas at lalabas pa rin ang inyong mga estado.
Ang nakatuntong sa mataas na bahagi ng piramide,
Kahit maliit pa 'yan sa pisikal na anyo,
Naaabot maya't maya at walang hirap na nagagawa,
Ang paggulo sa buhok ng isang matangkad at ordinaryong tao.
Ang nakatuntong sa mataas na bahagi ng piramide,
Kahit maliit pa 'yan sa pisikal na anyo,
Natatangkaran naman lagi ang ipon,
Ng mga laging kapos na mga mas matatangkad at ordinaryong tao.
Ang nakatuntong sa mataas na bahagi ng piramide,
Nakapagsasalita ng lahat ng bagay na nais sabihin sa'yo.
Walang pagtikom ng bibig, hindi naiisip ang sitwasyon
Akala niya ganoon lang iyon kadali para sa lahat ng tao.
Pero para sa akin,
Nasa paguugali pa rin iyon.
Kahit mayaman ka, kahit mahirap ka
Kung tunay kang makisama at sensitibo sa mararamdaman ng iba
Hindi kakailanganin ang pananahimik
Hindi na dadanasin ang impit na paghibik
Ng mga nakakasalamuha mo.
Walang napagsasamantalahan,
Lahat maayos ang buhok.
Sunday, July 11, 2010
Wednesday, June 30, 2010
Today Is The First Time...
...I feel that I am really getting fat.
...I rode MRT twice, for free. :D
...I went to MOA.
...I went to French Baker and bought pasalubong. Sarap grabe. :D
...I rode an MRT car alone not exclusive for women. Huhu. I will never do it again.
...I rode MRT twice, for free. :D
...I went to MOA.
...I went to French Baker and bought pasalubong. Sarap grabe. :D
...I rode an MRT car alone not exclusive for women. Huhu. I will never do it again.
Sunday, June 13, 2010
Pizza Crust
I just had my 'sweldo-kasi-kaya-bibili-ako-ng-pasalubong' feeling. :) Buti na lang, tatlo lang kami sa bahay. (Apat, kung isasama si Muning. =p ) Kaya hindi kailangang maraming pagkain ang bilhin ko. So, I decided na isang family sized Pizza Hut ang iuwi ko. Super Supreme. :)
Bilang isang batang mahilig magmasid at matulala sa paligid, hindi naman ako nainip sa paghihintay ng order ko. Naaamuse pa nga ako sa mga nakikita ko. Nakakatuwa na katabi ko ay isang tatay na nagbabantay sa baby niya. Inaayusan niya ng diaper, pinupusan ng luha kapag umiiyak. Tinuturuan niya ng tama at mali. Hinampas kasi ako bigla, kaya nagsorry sa akin at sinabi sa bata na masama 'yun. Naisip ko lang, bakit hindi lahat ng tatay ganun.
Tapos, dumating na ang isa pa niyang anak, galing na rin yata sa pagiikot sa mall. Dumating na rin 'yung nanay, galing sa pagwiwithdraw. Tinanong niya 'yung anak kung nilibre daw ba niya sa Starbucks 'yung kasama niya. Sabi nung anak, hindi raw. One thousand na lang daw kasi 'yung pera niya. Woww. Naramdaman kong lumuwa 'yung mga mata ko sa gulat. When I was her age, never kong nasabi 'yun. By the time siguro na college na siya, ang allowance na niya ay katumbas na ng half-month regular salary ko. Exag. =p Oh well.
Seven-thirty na pala. Tumayo na ako at tinanong si ate sa counter. Andun na pala 'yung order ko, medyo matagal na. Haha. So ayun, pinack na niya. Ang pleasant, pleasant ng mukha niya kahit nahihirapan na siya sa pagputol ng tali gamit ang kanyang kamay. Kasi naman, bakit walang gunting. After nun sinabihan niya pa akong i-enjoy ko raw ang pizza at bumalik ako uli. Kung babalik ako, pramis, magdadala akong gunting, ibibigay ko sa'yo, ate.
Pag-uwi ko. Nagulat si mama sa bitbit ko. :))
Pagkuha ko ng isang slice, I reminded myself na magsimulang kumain mula sa crust hanggang sa tip ng pizza slice. Lagi kong ginagawa 'yun kapag kumakain ng pizza. Kasi kung sisimulan ko sa tip, pagdating ko sa crust, baka ayawan ko na, wala na kasing lasa at puro mantika. Sayang naman. Nakakita na rin ako ng mga pizza crust na hindi kinakaen, at nakatambak lang sila sa sulok ng pizza box o sa ibabaw ng tissue. Sayang. Pero hindi naman ako against sa mga taong gumagawa nun. Hindi lang talaga ako ganun, kasi pakiramdam ko, bawat piso dapat sulitin ko, hindi araw-araw kayang bumili ng pizza ng mga taong tulad ko.
Naiisip ko rin kasi, parang life ko ang isang slice ng pizza na kinakain mula sa crust. Magsisimula sa crust na walang-wala pero bandang huli, magkakalaman at sasagana sa toppings. :) Kailangan, pagtyagaan muna ang parte ng buhay na walang makain, walang gamit, wala nang maisuot, etc. Tapos, saka palang mararanasan at therefore, mas maeenjoy sa future ang pinaghirapang masaganang buhay. :)
Bilang isang batang mahilig magmasid at matulala sa paligid, hindi naman ako nainip sa paghihintay ng order ko. Naaamuse pa nga ako sa mga nakikita ko. Nakakatuwa na katabi ko ay isang tatay na nagbabantay sa baby niya. Inaayusan niya ng diaper, pinupusan ng luha kapag umiiyak. Tinuturuan niya ng tama at mali. Hinampas kasi ako bigla, kaya nagsorry sa akin at sinabi sa bata na masama 'yun. Naisip ko lang, bakit hindi lahat ng tatay ganun.
Tapos, dumating na ang isa pa niyang anak, galing na rin yata sa pagiikot sa mall. Dumating na rin 'yung nanay, galing sa pagwiwithdraw. Tinanong niya 'yung anak kung nilibre daw ba niya sa Starbucks 'yung kasama niya. Sabi nung anak, hindi raw. One thousand na lang daw kasi 'yung pera niya. Woww. Naramdaman kong lumuwa 'yung mga mata ko sa gulat. When I was her age, never kong nasabi 'yun. By the time siguro na college na siya, ang allowance na niya ay katumbas na ng half-month regular salary ko. Exag. =p Oh well.
Seven-thirty na pala. Tumayo na ako at tinanong si ate sa counter. Andun na pala 'yung order ko, medyo matagal na. Haha. So ayun, pinack na niya. Ang pleasant, pleasant ng mukha niya kahit nahihirapan na siya sa pagputol ng tali gamit ang kanyang kamay. Kasi naman, bakit walang gunting. After nun sinabihan niya pa akong i-enjoy ko raw ang pizza at bumalik ako uli. Kung babalik ako, pramis, magdadala akong gunting, ibibigay ko sa'yo, ate.
Pag-uwi ko. Nagulat si mama sa bitbit ko. :))
Pagkuha ko ng isang slice, I reminded myself na magsimulang kumain mula sa crust hanggang sa tip ng pizza slice. Lagi kong ginagawa 'yun kapag kumakain ng pizza. Kasi kung sisimulan ko sa tip, pagdating ko sa crust, baka ayawan ko na, wala na kasing lasa at puro mantika. Sayang naman. Nakakita na rin ako ng mga pizza crust na hindi kinakaen, at nakatambak lang sila sa sulok ng pizza box o sa ibabaw ng tissue. Sayang. Pero hindi naman ako against sa mga taong gumagawa nun. Hindi lang talaga ako ganun, kasi pakiramdam ko, bawat piso dapat sulitin ko, hindi araw-araw kayang bumili ng pizza ng mga taong tulad ko.
Naiisip ko rin kasi, parang life ko ang isang slice ng pizza na kinakain mula sa crust. Magsisimula sa crust na walang-wala pero bandang huli, magkakalaman at sasagana sa toppings. :) Kailangan, pagtyagaan muna ang parte ng buhay na walang makain, walang gamit, wala nang maisuot, etc. Tapos, saka palang mararanasan at therefore, mas maeenjoy sa future ang pinaghirapang masaganang buhay. :)
Yes.. narealize ko lang, pwede nang pam-Pizza Hut commercial. Ate, don't worry, naenjoy ko ang pizza, naenjoy ko ang life. :)
Sunday, June 6, 2010
Ganoon Talaga
Hindi ko maintindihan kung bakit kapag wala akong pera, marami akong gustong bilhin.
Kapag naman nagkapera na, hindi ko na mabili ang mga gusto kong bilhin. Nagi-guilty kasi ako na bumili ng mga bagay para sa akin. Bigla kong naiisip na may mga mas importanteng bagay pa na dapat paglaanan ng kinita kong salapi. Haha. So kailan ko pa kaya mabibili ang mga gusto kong bilhin? Ang hirap naman kapag laging gipit. Laging nagtitipid. >.<
Pero kung iisipin, maswerte pa rin kasi nakakapagbayad kami ng mga utang. At ang bahay namin ay gawa sa semento. Hindi katulad ng mga nasasalubong kong nanlilimos at nakikita kong mga bahay na tagpi-tagpi. Ayoko talaga silang makita. Nakakapunit ng puso. >.< Kasi, pagkatapos ko silang makita, masasalubong at makakasalamuha ko rin ang mga taong laging may pera. At makikita ko rin ang mga bahay nilang mansyon sa laki at itsura. Ang dami pang kotse sa garahe. >.< Tinatanong ko tuloy bakit ganun.
Pero, paano ba nagkakaroon ng mayaman kung walang mahirap 'di ba? Hindi mo naman malalaman na mayaman ka kapag wala kang konsepto ng mahirap. Haha. Basta magulo. Basta, parang ang sagot sa tanong na bakit ganun ay, kasi ganun talaga.
Kapag naman nagkapera na, hindi ko na mabili ang mga gusto kong bilhin. Nagi-guilty kasi ako na bumili ng mga bagay para sa akin. Bigla kong naiisip na may mga mas importanteng bagay pa na dapat paglaanan ng kinita kong salapi. Haha. So kailan ko pa kaya mabibili ang mga gusto kong bilhin? Ang hirap naman kapag laging gipit. Laging nagtitipid. >.<
Pero kung iisipin, maswerte pa rin kasi nakakapagbayad kami ng mga utang. At ang bahay namin ay gawa sa semento. Hindi katulad ng mga nasasalubong kong nanlilimos at nakikita kong mga bahay na tagpi-tagpi. Ayoko talaga silang makita. Nakakapunit ng puso. >.< Kasi, pagkatapos ko silang makita, masasalubong at makakasalamuha ko rin ang mga taong laging may pera. At makikita ko rin ang mga bahay nilang mansyon sa laki at itsura. Ang dami pang kotse sa garahe. >.< Tinatanong ko tuloy bakit ganun.
Pero, paano ba nagkakaroon ng mayaman kung walang mahirap 'di ba? Hindi mo naman malalaman na mayaman ka kapag wala kang konsepto ng mahirap. Haha. Basta magulo. Basta, parang ang sagot sa tanong na bakit ganun ay, kasi ganun talaga.
Monday, May 31, 2010
My Declamation Piece
I LIKE YOU
I like you and I know why.
I like you because you are a good person to like.
I like you because when I tell you something special, you know it’s special
And you remember it a long, long time.
You say, Remember when you told me something special
And both of us remember
When I think something is important
you think it’s important too
We have good ideas
When I say something funny, you laugh
I think I’m funny and you think I’m funny too
Hah-hah!
I like you because you know where I’m ticklish
And you don’t tickle me there except just a little tiny bit sometimes
But if you do, then I know where to tickle you too
You know how to be silly
That’s why I like you
Boy are you ever silly
I never met anybody sillier than me till I met you
I like you because you know when it’s time to stop being silly
Maybe day after tomorrow
Maybe never
Too late, it’s a quarter past silly
Sometimes we don’t say a word
We snurkle under fences
We spy secret places
If I am a goofus on the roofus hollering my head off
You are one too
If I pretend I am drowning, you pretend you are saving me
If I am getting ready to pop a paper bag,
then you are getting ready to jump
HOORAY
That’s because you really like me
You really like me, don’t you
And I really like you back
And you like me back and I like you back
And that’s the way we keep on going every day
If you go away, then I go away too
or if I stay home, you send me a postcard
You don’t just say Well see you around sometime, bye
I like you a lot because of that
If I go away, I send you a postcard too
And I like you because if we go away together
And if we are in Grand Central Station
And if I get lost
Then you are the one that is yelling for me
And I like you because when I am feeling sad
You don’t always cheer me up right away
Sometimes it is better to be sad
You can’t stand the others being so googly and gaggly every single minute
You want to think about things
It takes time
I like you because if I am mad at you
Then you are mad at me too
It’s awful when the other person isn’t
They are so nice and hoo-hoo you could just about punch them in the nose
I like you because if I think I am going to throw up
then you are really sorry
You don’t just pretend you are busy looking at the birdies and all that
You say, maybe it was something you ate
You say, the same thing happened to me one time
And the same thing did
If you find two four-leaf clovers, you give me one
If I find four, I give you two
If we only find three, we keep on looking
Sometimes we have good luck, and sometimes we don’t
If I break my arm, and if you break your arm too
Then it’s fun to have a broken arm
I tell you about mine, you tell me about yours
We are both sorry
We write our names and draw pictures
We show everybody and they wish they had a broken arm too
I like you because I don’t know why but
Everything that happens is nicer with you
I can’t remember when I didn’t like you
It must have been lonesome then
I like you because because because
I forget why I like you but I do
So many reasons
On the 4th of July I like you because it’s the 4th of July
On the fifth of July, I like you too
If you and I had some drums and some horns and some horses
If we had some hats and some flags and some fire engines
We could be a HOLIDAY
We could be a CELEBRATION
We could be a WHOLE PARADE
See what I mean?
Even if it was the 999th of July
Even if it was August
Even if it was way down at the bottom of November
Even if it was no place particular in January
I would go on choosing you
And you would go on choosing me
Over and over again
That’s how it would happen every time
I don’t know why
I guess I don’t know why I really like you
Why do I like you
I guess I just like you
I guess I just like you because I like you.
-Sandol Stoddard Warburg
I like you and I know why.
I like you because you are a good person to like.
I like you because when I tell you something special, you know it’s special
And you remember it a long, long time.
You say, Remember when you told me something special
And both of us remember
When I think something is important
you think it’s important too
We have good ideas
When I say something funny, you laugh
I think I’m funny and you think I’m funny too
Hah-hah!
I like you because you know where I’m ticklish
And you don’t tickle me there except just a little tiny bit sometimes
But if you do, then I know where to tickle you too
You know how to be silly
That’s why I like you
Boy are you ever silly
I never met anybody sillier than me till I met you
I like you because you know when it’s time to stop being silly
Maybe day after tomorrow
Maybe never
Too late, it’s a quarter past silly
Sometimes we don’t say a word
We snurkle under fences
We spy secret places
If I am a goofus on the roofus hollering my head off
You are one too
If I pretend I am drowning, you pretend you are saving me
If I am getting ready to pop a paper bag,
then you are getting ready to jump
HOORAY
That’s because you really like me
You really like me, don’t you
And I really like you back
And you like me back and I like you back
And that’s the way we keep on going every day
If you go away, then I go away too
or if I stay home, you send me a postcard
You don’t just say Well see you around sometime, bye
I like you a lot because of that
If I go away, I send you a postcard too
And I like you because if we go away together
And if we are in Grand Central Station
And if I get lost
Then you are the one that is yelling for me
And I like you because when I am feeling sad
You don’t always cheer me up right away
Sometimes it is better to be sad
You can’t stand the others being so googly and gaggly every single minute
You want to think about things
It takes time
I like you because if I am mad at you
Then you are mad at me too
It’s awful when the other person isn’t
They are so nice and hoo-hoo you could just about punch them in the nose
I like you because if I think I am going to throw up
then you are really sorry
You don’t just pretend you are busy looking at the birdies and all that
You say, maybe it was something you ate
You say, the same thing happened to me one time
And the same thing did
If you find two four-leaf clovers, you give me one
If I find four, I give you two
If we only find three, we keep on looking
Sometimes we have good luck, and sometimes we don’t
If I break my arm, and if you break your arm too
Then it’s fun to have a broken arm
I tell you about mine, you tell me about yours
We are both sorry
We write our names and draw pictures
We show everybody and they wish they had a broken arm too
I like you because I don’t know why but
Everything that happens is nicer with you
I can’t remember when I didn’t like you
It must have been lonesome then
I like you because because because
I forget why I like you but I do
So many reasons
On the 4th of July I like you because it’s the 4th of July
On the fifth of July, I like you too
If you and I had some drums and some horns and some horses
If we had some hats and some flags and some fire engines
We could be a HOLIDAY
We could be a CELEBRATION
We could be a WHOLE PARADE
See what I mean?
Even if it was the 999th of July
Even if it was August
Even if it was way down at the bottom of November
Even if it was no place particular in January
I would go on choosing you
And you would go on choosing me
Over and over again
That’s how it would happen every time
I don’t know why
I guess I don’t know why I really like you
Why do I like you
I guess I just like you
I guess I just like you because I like you.
-Sandol Stoddard Warburg
Thursday, April 8, 2010
Saturday, March 6, 2010
Monday, February 22, 2010
Bobsled Bonanza and Zombie Nimble Zombie Quick
At last!!! I finished the only minigame I had difficulty with - Bobsled Bonanza! :)
Oh how I love cattails! :)
Sunday, February 21, 2010
Plants Versus Zombies: Zombie Yeti
Naaliw lang ako dahil dalawang Zombie Yeti ang lumabas. :) Instant 8000 coins. :))
‘Huwag Mo Akong Gawing Tanga’
Ang seryoso ng statement na ‘huwag mo akong gawing tanga’. Naririnig ko nga madalas sa mga teleserye bilang linya ng mga artista. Sa sitwasyon na ganoon, alam kong ang ibig sabihin ‘nun eh alam na ng kausap mo ang binabalak mo kaya hindi na siya dapat mag-deny o magpalusot pa.
Pero lately, naririnig ko na rin ito sa ibang sitwasyon. Sinasabi ito sa akin kapag nagsasabi ako ng isang impormasyon (pwedeng kung paano gawin ito, ano mangyayari kapag ganiyan, etc.) na gusto ko lang naman i-share kasi akala ko hindi pa alam ‘nun tao. Wala namang halong panggigil kapag nagsasabi ako ng impormasyon o kung meron man, nanggigil ako dahil gusto ko lang naman malaman ng kausap ko ‘yung nalalaman ko with excitement at walang hidden message na ‘ano ba, bakit hindi mo maisip ‘yun?!’ o ‘yun lang, hindi mo pa alam?!’
Na-shock ako noong una akong sinabihan ‘nun. Like, anong kasalanan ko, hindi ko naman ginagawang tanga ‘yung tao, sinasabi ko lang. Hindi ko naman alam na alam niya na pala ‘yung bagay na sinasabi ko.
Naisip ko tuloy, siguro kaya nila nasasabi ‘yun kasi ganun ang naiisip nila sa taong sinasabihan nila ng nalalaman nila. Na tanga ‘yung taong hindi alam ang alam nila tungkol sa isang bagay na parang napakadali lang para sa kanila.
Naisip ko tuloy, siguro kaya nila nasasabi ‘yun kasi ganun ang naiisip nila sa taong sinasabihan nila ng nalalaman nila. Na tanga ‘yung taong hindi alam ang alam nila tungkol sa isang bagay na parang napakadali lang para sa kanila.
‘Yung mga ganoong tao rin minsan, ‘yung kapag tinanong mo kung paano gawin ang isang bagay , tapos, hindi mo kagad na-gets, eh sasabihin sa’yo ‘Akin na nga!’ At sila na ang gagawa. Tapos kapag nakita mo na kung paano nila ginagawa ‘yung bagay na tinatanong mo, madali lang pala, iba lang ‘yung paliwanag nila sa inaasahan mong paliwanag sana nila kung ganoon pala ‘yung gusto nilang ipagawa sa’yo. Tapos, kapag sinabi mong ‘Ah, ganun lang pala. Dapat kasi sinabi mo na lang ganito oh.’ Babarahin ka nila ng technicalities at kung anu-anong bagay na alam mo naman, pero it’s just that hindi ‘yun ang conversational explanation para sa’yo. Tapos, minsan, majority naman naiintindihan ka, sila hindi.
May mga pagkakataon din na kapag tinanong mo sila kung paano gawin ang isang bagay, hindi nila sasabihin sa’yo. Basta gagawin na lang nila ‘yung gusto mong mangyari. Hindi mo tuloy nalaman kung paano ba ginagawa ‘yun. Halimbawa, tatanungin mo sila ‘Paano ba tanggalin ‘tong full screen?’ Imbes na sabihin sa’yo kung ano gagawin mo, ang gagawin nila, kukunin ang keyboard at pipindutin ang ‘Command-Ctrl-Return’. Siyempre, dahil mabilis ang mga pangyayari, hindi mo nakita ‘yung mga pinindot nila. Gusto mong itanong, pero may nagsasabi sa’yo na ‘Tinanong mo na, friend. Hindi nga sinabi sa’yo eh. I-discover mo na lang on your own.’ And that’s how I learned kung paano i-off ang full screen.
Ewan. Ang sakit lang talaga sa pagkatao kapag sinabihan ka ng ‘Huwag Mo Akong Gawing Tanga’ na ang dahilan ay hindi naman katulad sa mga teleseryeng napapanood ko. Ewan ko kung nagjojoke lang ba sila kapag nagsasabi sila ng ganoon, pero kasi, palagay ko hindi. Kasi, pagkatao nila ng ipinagtatanggol nila at feeling nga nila ginagawa mo silang tanga, so, hindi joke ‘yun kapag nasabihan ka na ng ganoon.
Siguro kasi, hindi nila alam o ayaw lang nila aminin, na ang tingin nila sa sarili nila ay alam na nila ang lahat o ‘di kaya na ang tingin nila sa sarili nila ay mas marami silang alam kaysa sa’yo.
May mga pagkakataon din na kapag tinanong mo sila kung paano gawin ang isang bagay, hindi nila sasabihin sa’yo. Basta gagawin na lang nila ‘yung gusto mong mangyari. Hindi mo tuloy nalaman kung paano ba ginagawa ‘yun. Halimbawa, tatanungin mo sila ‘Paano ba tanggalin ‘tong full screen?’ Imbes na sabihin sa’yo kung ano gagawin mo, ang gagawin nila, kukunin ang keyboard at pipindutin ang ‘Command-Ctrl-Return’. Siyempre, dahil mabilis ang mga pangyayari, hindi mo nakita ‘yung mga pinindot nila. Gusto mong itanong, pero may nagsasabi sa’yo na ‘Tinanong mo na, friend. Hindi nga sinabi sa’yo eh. I-discover mo na lang on your own.’ And that’s how I learned kung paano i-off ang full screen.
Ewan. Ang sakit lang talaga sa pagkatao kapag sinabihan ka ng ‘Huwag Mo Akong Gawing Tanga’ na ang dahilan ay hindi naman katulad sa mga teleseryeng napapanood ko. Ewan ko kung nagjojoke lang ba sila kapag nagsasabi sila ng ganoon, pero kasi, palagay ko hindi. Kasi, pagkatao nila ng ipinagtatanggol nila at feeling nga nila ginagawa mo silang tanga, so, hindi joke ‘yun kapag nasabihan ka na ng ganoon.
Siguro kasi, hindi nila alam o ayaw lang nila aminin, na ang tingin nila sa sarili nila ay alam na nila ang lahat o ‘di kaya na ang tingin nila sa sarili nila ay mas marami silang alam kaysa sa’yo.
Nakakainis na ang sama ng dating ng mga pinagsasabi ko.
Pero ganoon eh.
Subscribe to:
Posts (Atom)