Tuesday, November 29, 2011

Random

Kindness never goes unnoticed.


But sometimes kailangan mo naman ng konting recognition para mas ganahan kang palaging tumulong.
Ang hirap kapag LAHAT ng credits ay napupunta sa iba kahit alam mong may kapiranggot kang na-contribute na may malaking nagawa o naging key para masolusyunan ang problema ng nagpapatulong sa'yo.


Imbes na nakiki-bask ka sa glory ng tao na 'yun, you can't help but feel cheated. USED.
Pero siguro, hindi tunay na kindness ang nanghihingi ng recognition.


But, hey, I'm not an angel.
I'm not a martyr. Really.


There's a reason I feel this way.
And it's because I'm not perfect. I falter.


But I always strive to give kindness without asking anything in return.
So I am actually feeling guilty about writing this.
Dahil alam ko rin naman na hindi lang ako ang hindi perfect.


*Deep sigh*


-ERASER

2 comments:

  1. ay, parang nakaka-relate ako...

    ReplyDelete
  2. aww. naku, baka marami kang ganitong moments.
    kasi sobrang tahimik mo at mabait at matulungin.
    di bale, masusuklian din ang lahat ng kabutihan mo. =)
    magpakita ka na sa'min! =)

    ReplyDelete