Infographic: The 7-Minute Workout

Nakita ko ito sa http://www.livescience.com/. Nakaka-inspire. Pero kahit 7 minutes lang 'yan iniisip ko pa rin na 'Sana may oras ako para gawin ito.' :)) Tapos, wala rin naman kasi pwesto sa bahay.

Meron pa ngang site (http://www.7-min.com/) na dedicated lang sa timer ng 7-minute workout na ito. Cool~ 

Source:LiveScience

Random: Pieces of Me

Pieces of me are scattered anywhere.. or anywho? Haha.
Ang ibig ko lang naman sabihin, narealize ko na ang buong ako ay nakakalat sa kung kani-kaninong tao depende sa kung anong alam nila tungkol sa akin. Walang isang taong nakakaalam ng buong kwento ng buhay ko. I guess true naman para sa lahat ng tao ito.

Una, andaming kwento ng mga magulang mo tungkol sa iyong childhood clumsiness, cuteness, ignorance, first schooling experiences, etc., etc.

Tapos paglaki mo, magkakaroon ka ng mga kaibigan. Marami kayong mga magiging kalokohan na tipong ililihim mo sa mga magulang mo. Nasagasaan ako ng motorsiklo noon. Buti na lang hindi malala pero nagkagalos ako sa siko. Ang sabi ko na lang sa mga kasama ko, sikreto lang. Hahahaha. At ang explanation ko sa mama ko, nabundol ako ng mga kalalakihang high school students at napasadsad sa may pader sa tabi ko 'yung braso ko. :)) Mapapagalitan kasi ako dahil naggagala pa ako imbes na umuwi na, ayan, nasagasaan tuloy. Buti hindi talaga grabe. So ayon, natuto tayong magsinungaling at magtago ng mga impormasyon sa mga magulang. Tapos, hanggang sa tumanda nang tumanda.

Nakabuo ka ng circle of friends noong elementary. May tatawagin ka pa ngang bestfriend eh. Andami-dami ninyong secrets pero pagdating ng high school malilimutan na minsan. Tapos may bagong mangyayari sa'yo sa high school na 'yung bagong set of friends mo lang din ang nakakaalam. Tapos ganon din mangyayari sa college. Mga kahihiyan, masasayang katatawanan, kadramahan, paghihirap, masasamang karanasan, kalihiman, etc.

Minsan sa bawat stage, may iba-iba kang image na gustong gawin. O hindi mo sinasadyang gawin, basta nabuo na lang 'yung image mo na 'yun. Na sa case ko, madalas, kailangan ko na lang panindigan. Na nagiging mahalaga na lang sa akin na at least may konting circle of people na nakakaalam ng iba pang forms ni Angelica Salvo Gomez. :))

In the end, pwedeng hindi mo na kilala kung sino ka talaga. Kakatago mo ng mga bagay-bagay. Dapat siya lang may alam, dapat sila lang may alam. O nagkataon sila lang talaga nakakaalam.

So ayun, parang watak-watak ka. :)) Parang para maging buo ka, lahat ng mga taong naka-engkwentro mo ay kailangang magsalaysay ng mga nalalaman nila tungkol sa'yo na hindi alam ng iba.

Pero what if I wanted to be whole? Kahit sa isang tao lang. Kasi parang it's really worth it.
Paano mo kaya sasabihin sa kanya ang lahat? 


credits to http://archive.foolz.us/a/thread/57801205/ for the image

Random

Gusto kong gumawa ng blog post pero wala akong maisip kung anong dapat na laman.
Pero kung tutuusin, marami akong pending blog posts. :p Wala pa lang talaga akong time at drive na magsimulang mag-recall ng mga bagay-bagay. Ang bagal-bagal ko pa magisip kung anong ilalagay sa post. O kung minsan naman sobrang dami ko nasasabi at tumatagal ako kakahanap at kakaedit ng angkop na picture para sa post na 'yun. :p
[Nov. 30, 2012 UPDATE: Wala pa rin akong nagagawang bagong blog post. Obviously. :p]

Sana matapos ko na silang lahat. Maguupdate pa ngapala ako ng planner. Katatapos lang ng aming Ilocos Sur trip at bukod sa nadagdagan ang aking pending blog posts, kailangang maupdate rin ang planner ko. 'Yung planner ko kasi, imbes na mga schedules or future plans ang mga nakalagay, pati mga nangyari sa akin nirerecord ko. Nakakaasar na rin minsan ang kaartehan ko sa pagupdate niya kasi minsan, nagkakaroon ng time na hindi na ako maka-keep up. :p Kailangan kasi makulay, may stickers, may mga nakadikit na memorabilia, doodles, etc. Kaya nananaba ang planner ko eh.
[Nov. 30, 2012 UPDATE: Okay naman ang planner. One week delayed na naman. Haha. Later na lang uli siguro. :p]

Tapos bukas, maguupdate naman ako ng dummy user interface code ng current project namin kasi nagkaroon ng medyo major design change sa back end ng application - magiiba ang structure ng return values na ibabalik. Kailangang baguhin ang return value manipulations na natapos na sana. Oh well, sana madali lang kahit marami-rami. Bukas ko pa lang din malalaman ang bagong return structure.
[Nov. 30, 2012 UPDATE: Success naman ang updates ko sa dummy UI ng project namin. Nagkaroon lang ng konting kumplikasyon kasi may something sa threading at httpexception. Somehow depressing, kasi kahit alam kong ginawa lang ang UI na 'yun para may pantest ng talaga naming project (dahil may sariling UI daw ang customer), sa akin pa rin attributed ang bug/s.]

Tapos, kailangan ko rin ngapalang i-update ang listahan ko ng mga gastos. 'Yung nasa Google drive ko. Naisulat ko naman na sila sa papel, so hopefully kokopyahin ko na lang. Kinailangan ko kasi ang listahan na 'yun para makontrol ang gastos ko buwan-buwan. Kapag parang maabot ko na ang limit ng gastos for the month ('yung limit ay naseset depende sa pakiramdam ko kapag nakita ko na ang total na gastos ko so far for that month.. usually around PHP5000 to PHP6000. :p), pinipilit ko na magtipid.
[Nov. 30, 2012 UPDATE: Okay na. v ^_^]

Tapos, kailangan ko ring mapanood na ang latest episode ng Sword Art Online. Nadownload ko na ang latest episode, pero for some reason, hindi ko pa mapanood. :)) Para kasing wala masyadong aksyon lately ang season 2. >.< Hindi na ako mahook-hook sa kanya, hindi katulad ng ginawa sa akin ng season 1 episodes.
[Nov. 30, 2012 UPDATE: Napanood ko na! :D At okay siya kasi may action. Pero may bago na namang episode at wala pa akong kopya kasi ang bagal much ng net connection. Maybe laters.]

Then, hindi pa rin tapos magupload ang mga Ilocos pictures ko sa Dropbox. -.- Ang bagal kasi ng net connection ko. Napuputul-putol pa minsan ang upload. Sa kasalukuyan, 54 minutes left daw bago matapos ang upload.
[Nov. 30, 2012 UPDATE: Okay na rin ito. v^_^ Super laki lang talaga ng resolution ng pictures ko kaya uber bagal ng upload. :p]

Sana matapos ko silang lahat. :p -.-

Iniisip ko minsan bakit may mga magulang na naging magulang.
Kung wala naman silang kakayahan para maging magulang.
Ano kayang iniisip nila bago pa sila naging magulang.
Anong kayang gusto nilang maachieve at naisipan nilang maging ama at ina.
At nang naging tatay at nanay na sila,
Bakit hindi man lang sila nagbago habang lumalaki ang mga anak nila.
Tapos wala man lang kalaban-laban mga anak nila.
Malay ba naman nilang isisilang sila.
Pwede ba silang tanungin kung gusto nilang isilang sa mundo na ang tatay at nanay ay tulad nila?
Hindi naman. 'di ba?
Tapos ngayon kailangan nilang tanggapin na lang.
Makinig sa mga nagsasabing
'Kahit pagbali-baligtarin mo ang mundo, sila pa rin ang mga magulang mo.'
At palubagin ang mga sarili nila sa pagiisip na
'Mas maraming may mas mabigat na problema kaysa sa'kin.'
Bakit ganoon..

CORON: Akyat Sa Mt. Tapyas

Bilang unang adventure sa Coron, inakyat namin ang 700 steps ng Mt. Tapyas. Sa totoo lang I have been dreading this part of the trip ever since sinabi sa akin. :p Kasi naman, naranasan ko kung gaano kalakas manginig ang mga binti ko nang mag-fire drill kami dati noong nasa AUB pa ako. Gawd, ang hirap tumayo pagkatapos. Nag-hagdan lang kami mula 31st floor, at actually dapat pa akong magpasalamat dahil walang 13th at 4th floor sa building na 'yun. Nagpapanggap na lang akong maayos ang lahat. Pero sa totoo lang para akong tinamaan ng Jelly-Legs Curse (Locomotor Wibbly). -.- At ang tagal ng effect niya ah, isang linggo mahigit din yata 'yun. Ako na ang walang exercise. -.-

Pero, wala na akong magagawa. Nagtiwala na lang ako na lilipas din ang lahat. At kung nagawa kong magpanggap na maayos lang lahat dati, kakayanin ko rin dito. :)) Saka naisip ko pwede namang magpahinga, hindi naman nila ako iiwan. :))

Tapos, akala ko noong una ay lupa-lupa ang lalakaran. Alam mo 'yun, bundok talaga at magte-trekking talaga kami. Hindi pala. Hihi. May hagdan, sementado. May railings at mga pahingahan spot pa. :p

May sumama sa aming bata, si Brando, nagtitinda ng mga tubig at energy drinks. Kasama rin 'yung aso niyang si Brownie. :D Sagot niya rin ang kwento at pagkuha ng mga pictures sa amin. Halos araw-araw niya raw ginagawa ang pagpanhik-panaog sa Mt. Tapyas para makapagtinda ng mga inumin sa mga turistang umaakyat dito. Ginagawa niya ito pagkatapos ng klase niya. Ang galing lang eh, ang bigat na nga ng bitbit niya pero sobrang lakas niya at parang hindi napapagod. Oh well, nasanay na rin naman kasi siguro siya. Kumbaga na-train na nang husto ang katawan niya sa ganoong trabaho. Nakakainggit. Dami nagiinarte sa Manila sa mga lakad-lakad at kahit sa kabilang kanto lang, magtataxi pa. :p

Jomai: Peace!! :D
Si Brando 'yung batang nasa kaliwa ni Jomai. :))

CORON: Patungo at Pauwi

At para sa taong ito (2012), sa halos kaparehong araw ng aming Caramoan getaway, napagpasiyahan naman namin na magtungo sa Coron, Palawan. :D At masaya pa rito, nadagdagan kami. Siyam kaming lahat - Au, Al, Kyle, Guillard, Jomai, Mich, Ate Cere, Ate Ana.

Salamat na magmuli sa Cebu Pacific Seat Sale for making this trip happen. *thumbs up*

.=.PATUNGO.=.
Sinundo ako sa bahay at hinatid ako sa airport ni Edmund. <3 Grabe wala na naman siyang tulog. At siya pa nagbuhat ng mabigat kong bagahe. :p

Sa byahe naming dalawa, narealize kong naiwan ko ang Monopoly Deal. -.- Nakakaiyak lang. Naeexcite pa man din akong huwag matulog sa unang gabi dahil maglalaro kami. Tapos, narealize ko rin na nalimutan kong dumaan sa 7-eleven sa kanto namin para bumili ng toothbrush.

Nagkita-kita kami nila Au, Al, Ate Cere, at Ate Ana sa NAIA Terminal 3. Pinaspasan namin ang pagkain ng lunch sa Kenny's at super sakto sa boarding time ang pagdating namin sa Waiting Area. Nang makita na namin ang sasakyan naming eroplano, medyo nag-alala ang mga kasama ko. Masyado raw kasing maliit at mat propeller pa sa magkabilang pakpak. Magiging rough daw ang ride. Ako naman, hindi ko masyadong iniisip, siguro kasi, wala naman akong nasakyang ibang eroplano pa na uber smooth ang take-off at landing. So akala ko, ganoon talaga. :p

Wala ako sa window seat, stranger ang katabi ko. Sina Au at Al, nasa kabilang kanang side. Magkatabi. Okay lang namang matabi sa ibang tao, basta nasa window sana. :)) Gusto ko kasing magpicture-picture ng mga clouds at bumuo nga mga kwento sa mga makikita kong hugis nila. Wala ring magazine sa pouch sa harapan ko, tanging ang safety precautions manual ang nandun. Muntik ko na makabisa ang mga emergency exits ng mga eroplano dahil sobrang walang mabasa. :)) Hindi ko kasi naisip agad na pwede ngapala akong magbasa ng e-Book sa cellphone ko.

Ang paghihirap na pagkasyahin ang mga sarili sa picture.

Ewan ko anong iniisip ng katabi ko, hindi ko alam kung may kasama rin siya at napahiwalay rin siya. :p Maya-maya tahimik na lang siyang natulog. :p At that moment, gusto kong iattempt na dumungaw sa bintana. Kaso baka magising eh, nakakahiya.

Tapos merong babae sa bandang harap na nakatinginan ko for 3 seconds siguro. Creepy. Siguro may kamukha na naman ako, tapos iniisip niya kung talagang kakilala niya ako na matagal na niyang hindi nakita o talagang kamukha ko lang. :p

Nakakatawa 'yung part na maglalanding na kami. :)) Kasi naman, nagkukuwento ako nun kina Al at Au eh. Biglang hindi na sila nakikinig, nakakapit na lang sila sa mga armrest ng upuan nila for dear life. :p Tapos nakapikit pa. Ang panget kasi sa feeling ng parang matatanggal na 'yung kaluluwa mo habang bumababa ang eroplano. Siguro dahil tatlong beses na akong sumakay sa Anchor's Away at nasubukan ko na rin ang EKstreme Tower Ride sa Enchanted Kingdom kaya kaya ko na tiisin ang pag-landing ng eroplano namin.  :))

Re-watching とらドラ! (ToraDora!)

I first saw とらドラ! (ToraDora!)  in TV5. Unfortunately, they didn't finish the series so I went about youtube to search for the remaining episodes. v(^__^) It is my favorite slice of life anime. I am currently watching it for the third time. v(^__^)

Plot Summary: Despite Ryuuji Takasu's gentle personality, his eyes make him look like an intimidating delinquent. Class rearrangements on his second high school year put him together with his best friend, Yuusaku Kitamura, and his hidden crush, Minori Kushieda. Along with these two comes Kushieda's best friend, Taiga Aisaka. Her delicate appearance contrasts with her brutal personality. Secretly in love with Kitamura, Taiga agrees to help Ryuuji with his love interest as long as he helps her get closer to hers.

The title とらドラ! (ToraDora!) comes from the names of the protagonists. Taiga sounds like tiger in English, and とら (tora) is Japanese for tiger. Ryuuji, on the otherhand, means son of dragon in Japanese, and ドラゴン (doragon) is a transcription of the word dragon in Japanese.

Their friendship started when Taiga Aisaka accidentally slipped her love letter for Yuusaku Kitamura into Takasu Ryuuji's backpack. She went panicky about the mistake and intended to hide her embarrasment by dying. However, she doesn't want to die so she sneaks into Takasu's house to either kill him or erase his memories (by hitting his head with a wooden katana sword). Eventually, they agreed to help each other win the hearts of their object of affections - Yuusaku Kitamura for Taiga and Minori Kushieda for Takasu. 

Taiga lives alone in an ultra luxurious condo unit beside Takasu's humble abode. Her parents are divorced and she can't stand to live with either of her parents. Takasu lives with her mother who goes to work every night as a waitress, or something similar to that. As such, Takasu learned to be very self-sufficient. He knows how to do all the housework. With this set-up, Takasu became somewhat Taiga's guardian and caretaker. She even dubbed Takasu as her dog.

Change

Over the last few months, I've been thinking of changing my blogger template again. I seriously feel the need to do so. :p


But I'm too hesitant to do it because I'm thinking of all the efforts I put in this current template. Haha. I know that this current theme isn't too good at all but I consumed A LOT of time tweaking some html and javascript codes here and there. :p


Oh well, I hope that I can find the time to do so.

What Matters Are The Things In The Middle

It is the road most traveled by, I think.

So somehow, I knew what's in there without threading my footprints on it.

But then, it might be that a different world opens

For each one who dares to penetrate the wilderness behind it

For every time that one dares to take another slip into it.

For some, the travel ends in a meadow.

But for some, in a ravine.

Maybe what matters are the things that happened in the middle.
The perils, the undertakings, the adventures.

Along the way, through the way.

Random

I never thought that extreme sadness and super real happiness could co-exist at the same time. Ibig sabihin nito, baliw na ako. =))

Random

I'm thinking of when to tell him about you.
Of how to tell him. Of where to start.
Or if I should tell him about you at all.

Random

Hindi ako confident sa itsura ng output. Haha.
Pero wala akong magawa sa confidence na naipapakita.
At problema ko rin talaga na hindi ako marunong magsabi ng opinyon/suggestions ko. T_T

Random

busy imagining things
brought by staring at this pdf file i am meant to read
and by these tutorials i am meant to learn
(information overload + sleepy + bored + wondering what you're doing right now)


and probably by the bliss and panic you make me feel.

Rain

Random

Kindness never goes unnoticed.


But sometimes kailangan mo naman ng konting recognition para mas ganahan kang palaging tumulong.
Ang hirap kapag LAHAT ng credits ay napupunta sa iba kahit alam mong may kapiranggot kang na-contribute na may malaking nagawa o naging key para masolusyunan ang problema ng nagpapatulong sa'yo.


Imbes na nakiki-bask ka sa glory ng tao na 'yun, you can't help but feel cheated. USED.
Pero siguro, hindi tunay na kindness ang nanghihingi ng recognition.


But, hey, I'm not an angel.
I'm not a martyr. Really.


There's a reason I feel this way.
And it's because I'm not perfect. I falter.


But I always strive to give kindness without asking anything in return.
So I am actually feeling guilty about writing this.
Dahil alam ko rin naman na hindi lang ako ang hindi perfect.


*Deep sigh*

-ERASER

I Hate The Smell Of Smoke Coming From A Cigarette

>.< Alam mo 'yung nanunuot na amoy. Na parang nasa katawan mo na rin after mong mabugahan ng usok ng sigarilyo.
Bakit ba kasi kailangan pang manigarilyo ng mga tao?


Ano bang masarap sa paglanghap ng usok.
May kaibigan akong hindi ko maintindihan ang punto sa pagsasabing nakaka-relax kasi ang paninigarilyo. Nakakawala ng tension, stress. 


Nawala nga stress mo, stressed naman ang lungs mo. Pagtanda mo, stressed ka lalo at ang pamilya/friends mo dahil sa lung cancer mo. Pati si Mother Earth, stressed. Hirap na hirap na nga siya sa pag-filter out ng mga kemikal sa hangin, lupa, at tubig tapos dadagdag ka pa.
Pwede namang humanap ng ibang paraan. Lie still, pikit mo muna mata mo, breathe in, breathe out while listening sa music. Makipagkwentuhan muna. (Para sa mga geek, laro ka muna ng isang round sa gameofnerds or minesweeper.)
Sa mga paraan na ito, healthy ka pa. Pati mga tao sa paligid mo, healthy.


I'm sure naman ang mga kemikal na ginagamit sa paggawa ng sigarilyo ay may healthy uses din. Sana doon na lang ma-focus.

Noong Pumasok Ako sa UP

...iniisip ko kung tama ang desisyon na ginawa ko. 
Dahil sa pagpasok ko sa unibersidad na iyon, twice a year na namomroblema si mama para matustusan ang tuition fee ko. Samantalang noong elementary at high school ako, libre ang edukasyon ko. Baon ko lang at panggastos sa projects. And even then, hirap pa rin. Buti na nga lang, walking distance lang ang high school ko eh. Hindi na ako namamasahe.
Kung tinanggap ko ang 100% scholarship na binibigay sa akin ng Miriam College noon, sa course na Communication Arts, ano kayang mangyayari? Wala lang, bigla ko lang naisip ngayon. :p

Naalala ko pa noon si mama, katabi ko siya sa computer habang ginagawa ko ang kauna-unahang registration process ko sa UP. Alam ko na naglalaro sa isip niya kung paano niya susustentuhan ang tuition ko, pero patuloy pa rin siya sa pag-encourage sa akin na kahit waitlisted (nakalimutan ko na 'yung mas eksaktong term) lang ako sa Computer Science, kunin ko pa rin daw. Malay ko raw baka magkaroon ng slot. Fortunately, during that semester, dinagdagan ang number of students na tinanggap sa course na iyon, so pasok ako.
Noong mga unang araw ko bilang freshman sa UP, sobrang loner ko. Ang laki pa ng break times ko so naglalakad-lakad lang ako sa kung saan-saan. Nalulungkot at kung minsan nagpipigil ng iyak kasi wala ang mga malalapit kong kaibigan. Halos lahat sila nasa Miriam. (emo much?)

Random

I have this nagging feeling that people don't really listen. :S

Life is Full of Twists and Turns

May mga pangyayaring hindi inaasahan. 
May mga pangyayaring inaasahan pero hindi nangyayari. 
May biglaang mawawala, may biglaang darating. 
May sorpresa bukas, sa susunod na araw naman, boring. 
Isang araw gigising kang masaya pero sa gabi matutulog ka palang malungkot.
Akala mo tama, mali pala. Akala mo mali, tama pala.
May mga bagay na hindi mo pinagplanuhan pero biglang natatapos nang matiwasay.
May mga pagdapa, pagtamo ng sugat.
Gabahang pag-iyak at sandamakmak na pagtawa.

Pero over all masaya naman, hindi ba? :) 

Ang buhay kasi, palaging nagbibigay ng pag-asa. Kapag gumigising ka pa kinabukasan, hanggat may sunrise, hanggat naniniwala ka sa pagpapala ng Diyos. :)

I Love Bo Sanchez' Words This Morning on our Radio

Every Sunday my father tunes in to a radio station to hear Bo Sanchez' teachings. :)


For this Sunday:


We judge, condemn, categorize or label people quickly because we think we know all the facts, but actually we do not know: 1) the external facts — there are a million angles and perspectives in a person’s situation which we do not know about; 2) the internal facts — we must not judge a person because we do not know what is happening within him, and 3) the spiritual fact that we’ve been accepted by God despite our weaknesses.


I've read this somewhere already, perhaps from one of his posts, and it has always been the reason I always try to give the benefit of the doubt whenever I start to conclude something negatively (minsan nga lang, late). Actually, ito rin ang isang lesson sa Guidance subject ko nung high school na hindi ko malilimutan.


But sometimes, I can't help myself. Sobrang tahimik ko, pero kapag nagsalita ako nang minsanan puro panget na conclusions agad nasasabi ko tungkol sa kung ano lang ang nakikita ko.


Ano ba 'yan, late. Hindi pa maayos ang suot.
Hindi ko naiisip kaagad, baka nasira alarm clock niya.
Baka may inasikasong biglaan at mahalaga.


Pambihira naman ang kotse na 'yun! May-ari ng kalsada?
Hindi ko naiisip kaagad, baka may emergency kaya nagmamadali 'yung kotse.
Baka may isusugod siya sa ospital.




Sigh.


*credits to http://catchan1980.wordpress.com